مقایسه ی تصاویر طلوع و غروب در شاهنامه با ‏خسرو و شیرین

در روند تبدیل کلام از سطح عادی به سطح ادبی و هنری، تصاویر شاعرانه ‏یا صور خیال نقشی انکارناپذیر دارند. تصویر آفرینی های هر شاعر، ریشه در زندگی ‏بیرونی و درونی و شخصیت آن شاعر دارد که آگاهانه یا ناآگاهانه در شعر او تجلی ‏می یابد.‏ از برجسته ترین زمینه های استفاده از تصاویر، توصیف طبیعت است. در ‏میان توصیفات متنوع و رنگارنگ از طبیعت در شعر فارسی، منظره ی طلوع و ‏غروب، درخششی خاص دارد.‏ هدف کلی این پژوهش، بررسی تصاویر طلوع و غروب در دو اثر برجسته ‏ادب فارسی، یعنی شاهنامه و خسرو و شیرین است. فردوسی و نظامی در توصیف ‏دمیدن صبح و فرا رسیدن شب، تصاویر متنوع و رنگارنگی آفریده اند که تأمل در ‏آن ها خواننده را با گوشه ای از هنرنمایی این دو شاعر برجسته و ارزش بلاغی کار ‏آن ها آشنا می کند. در این مقاله تصاویر از جنبه های گوناگونی مانند چگونگی کاربرد ‏رنگ ها، عناصر اشرافی، سپاهی و عناصر برگرفته از طبیعت، بررسی شده است.‏